PTSD διαταραχή μετατραυματικού στρες

Διαταραχή μετατραυματικού στρες

Το PTSD είναι μια διαταραχή
(διαταραχή μετατραυματικού στρες) που μπορεί να αναπτυχθεί αφού ένα άτομο εκτεθεί σε τραυματικά συμβάντα μία ή περισσότερες φορές, όπως π.χ σεξουαλική επίθεση, ενας πόλεμος, ενα ατύχημα με το αυτοκίνητο , μια τρομοκρατη επιθεση , μια πανδημία ή άλλες απειλές για τη ζωή ενός ατόμου. Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (2013) Τα συμπτώματα της PTSD περιλαμβάνουν ενοχλητικές αναδρομές, αναμνήσεις του συμβάντος και υπερδιέγερση, συνεχίζονται για περισσότερες από τριάντα ημέρες μετά την εμφάνιση ενός τραυματικού συμβάντος. Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (2013) Πάνω από τα δύο τρίτα των ανθρώπων στο γενικό πληθυσμό μπορεί να έχουν βιώσει ένα σοβαρό τραυματικό συμβάν κάποια στιγμή στη ζωή τους και έως και το ένα πέμπτο των ανθρώπων μπορεί να βιώνουν ένα παρόμοιο συμβάν κάθε χρόνο (Norris, 1992) Τα δεδομένα είναι περιορισμένα, μεγάλες ποσότητες πληθυσμού σε πολλές χώρες εκτεθειμένες σε εξτρεμισμό, αναγκαστική απομάκρυνση από το σπίτι και βία, πράγμα που σημαίνει ότι η συνολική δημοτικότητα της έκθεσης σε τραυματικά γεγονότα σε όλο τον κόσμο μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερη από ό, τι στον πληθυσμό π.χ στις Ηνωμένες Πολιτείες (Kessler et al., 2000).

Στις περισσότερες περιπτώσεις, το τραύμα εμφανίζεται σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για παράδειγμα, μια τρομοκρατική πράξη που έσπειρε τον θάνατο και τον πανικό σε μια πόλη, όπως η επίθεση του Παρισιού από τον ISIS. Σε μια κρίση τόσο τα θύματα όσο και άλλοι εμπλεκόμενοι , όπως οι αστυνομικοί, νοσοκόμες που βιώνουν ψυχολογικό άγχος κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. (Cerrito & Flynn, 1998).

Επιδημιολογία

Σε μια μελέτη σε πληθυσμό των Η.Π.Α. το 60% ανέφερε ότι είχαν βιώσει τουλάχιστον ένα τραυματικό συμβάν. Αν και ένας μικρός αριθμός (8% άνδρες και 20% γυναίκες) ανέπτυξε PTSD. Αυτό δείχνει ότι πιθανώς συμβάλλουν παράγοντες στην ανάπτυξη PTSD. Τα θύματα βιασμού 90% αναπτύσσουν μια οξεία διαταραχή άγχους και 50% PTSD Patiraki - Qurbani E. (2009).

Επίσης σχετικά με τα επίπεδα της διαταραχής PTSD στην ομάδα των θυμάτων σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε απάντηση στην πυρκαγιά της αρχαίας Ολυμπίας διαπίστωσε συγκεκριμένα ότι οι γυναίκες έχουν υψηλότερα επίπεδα στρες από τους άνδρες, κάτι που συμφωνεί με μελέτες άλλων ερευνητών που υποστηρίζουν ότι τα κορίτσια έχουν υψηλότερα ποσοστά διαταραχής από τα αγόρια (Armor et al., 2011).

Τα παιδιά είναι λιγότερο πιθανό να παρουσιάσουν PTSD μετά από τραύμα από ό, τι οι ενήλικες, ειδικά εάν είναι δέκα ετών και άνω Εθνικό Κέντρο Συνεργασίας Ψυχικής Υγείας (ΗΒ) (2005). Η μελέτη έδειξε επίσης ότι τα άτομα που επλήγησαν από πυρκαγιά σε ηλικία 40-59 ετών έχουν υψηλότερα επίπεδα μετατραυματικού στρες, ψυχοπαθολογίας και θυμού από τα μεγαλύτερα, ένα εύρημα που είναι σύμφωνο με μελέτες που έχουν δείξει ότι είναι οι συσχετίσεις PTSD μετά από καταστροφές χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση στην ηλικία και την εθνικότητα αν και δεν μελετήθηκαν επαρκώς αυτοί οι παράγοντες (Galea et al., 2005)

Διάγνωση

Τα πρότυπα για τη διαταραχή του PTSD, που αναφέρονται στο ICD-10): Έκθεση σε τραυματικό συμβάν ή κατάσταση εξαιρετικά τρομακτική . Μόνιμη ανάκληση του στρες φλας μπακ, αναμνήσεις, περιοδικοί εφιαλτες, αγωνία όταν εκτίθεται σε καταστάσεις που σχετίζονται με τον στρες. Τα συμπτώματα της ψυχολογικής ευαισθησίας και της διέγερσης εμφανίζονται από οποιοδήποτε από τα ακόλουθα: δυσκολία στον ύπνο , ευερεθιστότητα ή εκρήξεις θυμού, δυσκολία να κρατησουμε την προσοχή μας , υπερ-επαγρύπνηση και υπερβολικό τρόμο.

Κοινωνικοί παράγοντες

Τα γεγονότα της ζωής σε καταστροφές που αγγίζουν την υγεία ενός ατόμου ή μιας κοινότητας με πολλούς τρόπους όπως (Veenema, 2003): πρόωροι θάνατοι, ασθένειες και τραυματισμοί, καταστροφή των κρατικών δομών, αύξηση του κινδύνου μεταδοτικών ασθενειών, ψυχολογικής συναισθηματικής και κοινωνικής ευημερίας των ανθρώπων, προκαλώντας ελλείψεις σε τρόφιμα και νερό, οι εκτοπίσεις ενός πληθυσμού. Ο αποπροσανατολισμός και οι ασυνέπειες είναι κοινά συμπτώματα μεταξύ των επιζώντων όταν διαλύθηκαν όλες οι κοινοτικές δομές. Η αντίδραση σχετίζεται με την ηλικία, οι ηλικιωμένοι τονίζουν την απώλεια αγαθών που συμβολίζουν τα στάδια της ζωής. Τα παιδιά όταν εκτίθενται με άμεσο τρόπο σε μια φυσική καταστροφή αντιδρούν πολύ έντονα στις σκηνές θανάτου (Hassmiler, 2009).

Σχεδόν τα άτομα που εκτίθενται σε τραυματικό συμβάν θα εμφανίσουν κάποια συμπτώματα. Τα συμπτώματα θα ξεπεραστούν και θα ξεχαστούν σε μερικούς ανθρωπους , αλλά σε άλλους διατηρούνται και αποτελούν πηγή χρόνιου πόνου (Stephenson, 2001).

Η έλευση ενός τραυματικού γεγονότος ότι μια καταστροφή μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα και να επιφέρει στενότερους δεσμούς μεταξύ των μελών της ομάδας που εκτίθενται στα τραυματικά γεγονότα. Σε ατομικό επίπεδο μπορεί να βοηθήσει το άτομο να επανεκτιμήσει τις προτεραιότητες, τις στάσεις, τις δραστηριότητες και τις προσδοκίες και να σηματοδοτήσει μια ριζική και θετική αλλαγή στον τρόπο ζωής (Veenema, 2003).

Τα θύματα συχνά αντιλαμβάνονται ότι είναι σε θέση να διαχειριστούν μια κατάσταση κρίσης που αυξάνει την αυτοεκτίμησή τους (Bergiannaki, 2009).

Κατάλληλη για την θεραπεία για την διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) η έκθεση και η διαχείριση στο στρες κατα Roberts et al (2009) οπως και το mindfulness και διαλογισμός («« Assessment and Management of Conditions Specifically Related to Stress», 2013)

Βιβλιογραφία 

1.American Psychiatric Association (2013). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (5th ed.). Arlington, VA: American Psychiatric Publishing. pp. 271–280.

2.National Collaborating Centre for Mental Health (UK) (2005). "Post-Traumatic Stress Disorder: The Management of PTSD in Adults and Children in Primary and Secondary Care". NICE Clinical Guidelines, No. 26. Gaskell (Royal College of Psychiatrists).

3."The ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders" (PDF). World Health Organization. pp. 120–121. Retrieved 2014-01-29.

4.Wolfe, Jessica; Sharkansky, Erica; Read, Jennifer; Dawson, Ree; Martin, James; Ouimette, Paige (1 February 1998). "Sexual Harassment and Assault as Predictors of PTSD Symptomatology Among U.S. Female Persian Gulf War Military Personnel" (PDF). Journal of Interpersonal Violence 13: 40–57. doi:10.1177/088626098013001003.

5.Brewin CR, Andrews B, Valentine JD (October 2000). "Meta-analysis of risk factors for posttraumatic stress disorder in trauma-exposed adults". J Consult Clin Psychol 68 (5): 748–66. doi:10.1037/0022-006X.68.5.748. PMID 11068961.

Ozer EJ, Best SR, Lipsey TL, Weiss DS (January 2003). "Predictors of posttraumatic stress disorder and symptoms in adults: a meta-analysis". Psychol Bull 129 (1): 52–73. doi:10.1037/0033-2909.129.1.52. PMID 12555794.

6.Maxmen, J. S.; Ward, N. G. (2002). Psychotropic drugs: fast facts (3rd ed.). New York: W. W. Norton. p. 348. ISBN 0-393-70301-0.

7.Cohen SI (February 1995). "Alcohol and benzodiazepines generate anxiety, panic and phobias". J R Soc Med 88 (2): 73–77. PMC 1295099. PMID 7769598.

8.Spates, R.Souza, T. (2007). "Treatment of PTSD and Substance Abuse Comorbidity" (PDF). The Behavior Analyst Today 9 (1): 11–26.

9.Yehuda R (2001). "Biology of posttraumatic stress disorder". J Clin Psychiatry. 62. Suppl 17: 41–6

10.Roberts NP, Kitchiner NJ, Kenardy J, Bisson JI (2009). Roberts, Neil P, ed. "Multiple session early psychological interventions for the prevention of post-traumatic stress disorder". Cochrane Database of Systematic Reviews (3). Art. No. CD006869. doi:10.1002/14651858.CD006869.pub2. PMID 19588408. Archived from the original on 2014-04-21. Retrieved April 27, 2011.(subscription required)

11.Assessment and Management of Conditions Specifically Related to Stress (PDF). Geneva: World Health Organization. 2013. ISBN 978-92-4-150593-2. Retrieved 2014-01-29.

12.Emmerik AA, Kamphuis JH, Hulsbosch AM, Emmelkamp PM (2002). "Single session debriefing after psychological trauma: a meta-analysis". The Lancet 360 (9335): 766–771

13.Norris, FH. (1992).Epidemiology of trauma: frequency and impact of different potentially traumatic events on different demographic groups. J Consult Clin Psychol, 60:409–18.

14.Kessler R.C., et al.(1995). Posttraumatic stress disorder in the National Comorbidity Survey. Arch Gen Psychiatry, 52,1048–60.

15.Cerrito E.L., Flynn B.W. (1997). Mental health consequences of disasters. In Noji EK, editor: The public health consequences of disasters. New York, 1997, Oxford University Press.

16.Veenema, T.G. (2003) Essentials of disaster planning. In Veenema, T G. editor: Disaster nursing and emergency preparedness for chemical, biological and radiological terrorism and other hazards, New York, 2003, Springer.

17.Hassmiler (2009). Διαχείριση κρίσεων. Στο Κοινοτική Νοσηλευτική, M. Stanhope, and J.Lancaster (Επ. Εκδ.) Εκδόσεις Πασχαλίδης, 331-353.

18.Stephenson J. (2001). Medical, mental health communities mobilize to cope with terror’s psychological aftermath, JAMA 286, (15):1823.

19.Μπεργιαννάκη Ι.Δ. Τραυματικά γεγονότα και ψυχολογία. Διαθέσιμο στο www.samarites.gr

20.Gurvits TG, Lasko NB, Schachter SC, Kuhne AA, Orr SP, Pitman PK. (1993). Neurological status of Vietnam veterans with chronic post-traumatic stress disorder. J Neuropsychiatry Clin Neurosci.;5:183–188.